RIMSKA SPOMENIČKO-EPIGRAFSKA PRAKSA: ANTROPOLOŠKI PRISTUP

Сажетак

Radom se skreće pažnja na mogućnosti sagledavanja rimske spomeničko-epigrafske prakse kao specifične vrste sredstva za prenošenje određenih društvenih poruka, čija su značenja i upotrebe bila kontekstualno uslovljena, promenljiva i različita u zavisnosti od prostornih, vremenskih i socijalnih okolnosti. Cilj kritičkog osvrta je otvaranje diskusije o upotrebi ovih koncepata u istraživanju epigrafskih kultura u lokalnim kontekstima rimskih provincija i preispitivanje paradigme po kojoj prisustvo i karakter epigrafskih spomenika mogu da služe kao pokazatelji stepena romanizacije.